Regie: Alex Pitstra. Voice over (tekst en regie) en dramaturgie: Katja Schoondergang.                        

Daar zat ik dan, naast de man die mijn vader was.
‘Dit is bizar,’ zei ik.
Ik brak en begon te huilen.
‘Nee, is normaal,’ zei mijn vader.

We reden naar zijn huis in een buitenwijk van Tunis.
Mijn kersverse zusje Rahma ging slapen,
haar moeder Leila nam me mee naar de zitkamer.
Daar stond een foto.
Ik keek ernaar en voelde me weer dat kleine jochie van toen. 

Ik heb niet veel herinneringen aan hem.
Vier, hooguit vijf. 

Hij leerde me fietsen op de galerij,
en hij voetbalde met me.
Hij kon de bal heel hoog in de lucht schoppen. 

Hij veegde met één haal
het servies uit de kast.
Mijn moeder lag op de bank te huilen
en ik kroop bij haar om haar te troosten. 

Hij kwam langs toen ik op de gang aan het spelen was.
Hij woonde al in Amsterdam.
‘Anneke! Anneke!’ riep hij. Maar mijn moeder deed niet open
dus trapte hij het glas van de voordeur in. 

Natuurlijk zou hij op mijn vijfde verjaardag komen,
ik stond de hele dag op de galerij op de uitkijk.
Maar hij kwam niet.
En daarna ook niet meer. 

Hij zat in de gevangenis, dat hoorde ik later.
En daarna was die met een rood stempel in zijn paspoort het land uitgezet.

Mijn vader stuurt me een videoboodschap,
het is duidelijk wat hij wil.
Ik heb hem al eerder geld voor een tandarts gestuurd,
maar daar werden andere gaten mee gedicht. 

Hij weet precies hoe ik erover denk.
Toen we bij El Hana waren, heb ik het aangekaart. 

 Hij haalde daarna zijn gram bij Hamdi, onze productie-assistent.
Pas nu krijg ik de vertaling onder ogen. 

Ik begin mijn vader te begrijpen.
Voor wat hoort wat, dat zegt hij toch?

Voor wat, hoort wat, is dat niet de spelregel van elke relatie? 

Ik heb gekookt, jij doet de afwas.
Ik betaal een rondje, jij maakt de grappen
Ik laat je stralen, jij zorgt voor een verblijfsvergunning
Ik help je met je film, jij financiert een karnemelkmachine.